Nazwa i początki
Alfa jest skrótem nazwy Anonima Lombarda Fabbrica Automobili, fabryki która powstała z filii spółki Darracq w Portello, przedmieściach Mediolanu. Darracq była jedną z pierwszych firm produkujących samochody. Założona została w 1897 roku w Suresnes we Francji przez Aleksandra Darracq, miała swoje filie w Wielkiej Brytanii, Niemczech i we Włoszech.
W 1909 roku z włoskiej filii utworzono firmę A.L.F.A. W 1915 roku fabrykę kupił przemysłowiec Nicola Romeo, w skutek czego, po I wojnie światowej, zmienił nazwę swojej firmy na Alfa Romeo. Prócz zmiany nazwy zmieniła się także sytuacja zakładu – na lepsze. Nowa nazwa Alfa Romeo stała się symbolem cieszących się powodzeniem samochodów sportowych.
Zaraz po zakończeniu I wojny światowej fabryka włączyła się do wyścigów samochodowych, będących wówczas gwarancją najlepszej reklamy. Dzięki doskonałym konstrukcjom oraz wybitnym zawodnikom samochody AR odniosły wiele sukcesów w wyścigach ówczesnej ery. Od 1924 roku firma wysyłała na wyścigi samochody z doładowanymi silnikami, a zdobyte doświadczenia umożliwiły jej wybudowanie sprężarek również do seryjnych samochodów 6-cylindrowych. Wspaniały model 1750 i udany 2300 wprowadziły AR w lata trzydzieste. Wtedy to Alfa Romeo opanowała całkowicie trasy wyścigowe.
Niestety, w 1933 roku fabryka z przyczyn finansowych zrezygnowała z udziału w zawodach. Nowe modele oddała do dyspozycji swemu byłemu zawodnikowi Enzo Ferrariemu, który wkrótce potem założył w Modenie… Scuderia Ferrari.
Historia Logo
Logo Alfa Romeo to okrągła tarcza podzielona pionowo na dwa półkoliste pola i otoczona pierścieniem w kolorze niebieskim. W roku 1910, gdy firma rozpoczęła samodzielną działalność, w otoku umieszczono napis ALFA MILANO oraz ozdobne węzły w kształcie ósemek. W obu polach znalazły się elementy herbu Mediolanu i Lombardii: w lewym czerwony krzyż w polu białym (Krzyż Św. Jerzego), w prawym: zielony, ukoronowany wąż na jasnoniebieskim tle, połykający Saracena. Krzyż symbolizował bohaterski czyn rycerza mediolańskiego Giovanniego da Rho podczas pierwszych wypraw krzyżowych w XI wieku: był on pierwszym, który wspiął się na mury bronionej Jerozolimy i zatknął na szczycie chrześcijański krzyż. Umieszczony w polu prawym wąż był herbem Ottone Viscontiego, protoplasty wielkiego rodu Viscontich, władców Mediolanu w dobie renesansu. Legenda zapisuje wśród jego zasług wojennych pokonanie w pojedynku niewiernego, na którego tarczy widniał wąż pożerający człowieka. Ottone przejął ten wizerunek jako swój herb, włączony następnie do herbu miejskiego i symbolizujący potęgę i osiągnięcia Mediolanu.
Zgodnie z inną legendą, gdy w 1002 roku arcybiskup Arnulf II wyruszał w imieniu cesarza do Konstantynopola, zabrał w charakterze upominku olbrzymiego węża z brązu, symbol szczęścia. A kiedy w 94 lata później 9 tysięcy Mediolańczyków ruszyło na wyprawę do Ziemi Świętej, arcybiskup Arnulf III dał im na drogę herb w postaci niebieskiego węża na białym tle. Gdy mediolańscy krzyżowcy wracali z krucjaty do kraju, na znak zwycięstwa domalowali czerwonego Saracena wetkniętego w pysk węża.
Czytaj więcej: TUTAJ
autor: Grzegorz Grątkowski
