Warszawa: kino plenerowe – „Życie jest piękne” – reż. Roberto Benigni (27 lipca)

Opis filmu:

Film opowiada historię obdarzonego bujną wyobraźnią i poczuciem humoru Guido Orefice zakochującego się w pięknej Dorze. Realizuje szalone pomysły, aby tylko zwrócić jej uwagę. Czyni to skutecznie i niedługo ją poślubia. Krótko cieszą się wspólnym życiem i swoim synkiem Giosué. Gdy przychodzi wojna, z uwagi na pochodzenie żydowskie, Guido z synem i wujem zostają zesłani do obozu koncentracyjnego. Dora jedzie za nimi z własnej woli. Ukrywając swojego synka w baraku, w obawie przed odebraniem mu jego, a jednocześnie chcąc mu oszczędzić traumatycznych przeżyć, Guido rozpoczyna z nim szczególną grę, wmawiając synkowi, iż ich nowa rzeczywistość jest fikcyjna, a oni sami uczestniczą w zawodach, w których za tysiąc punktów można zdobyć nagrodę-czołg. W tym świecie niezwykłej gry strażnicy obozu muszą być okrutni, ponieważ im także zależy na uzyskaniu nagrody, więc chcą zniechęcić konkurentów do rywalizacji. Pod koniec filmu Giosué „zdobywa” nagrodę i zarazem traci ojca.

Dzieło Roberta Benigniego nie przynależy do jednej kategorii filmowej, łączy w sobie cechy tak odległych od siebie gatunków jak komedia, dramat, film wojenny i film romantyczny. Niektórzy krytykowali Roberto Benigniego za zbyt lekkie potraktowanie tragedii obozów koncentracyjnych i Holocaustu. Wytykano mu także pewne nieścisłości historyczne filmu. Offenbach był pochodzenia żydowskiego, nie grano by więc jego muzyki w kwaterze wojsk hitlerowskich. Nie byłoby tak łatwego dostępu do obozowego radiowęzła. Fikcją byłaby również parodia tłumaczenia przemowy strażnika obozowego.

Wbrew panującemu czasem przekonaniu, żadna ze scen filmu nie była kręcona na terenie Państwowego Muzeum Auschwitz-Birkenau, którego dyrekcja z reguły nie zgadza się na udostępnianie przestrzeni poobozowych dla tego typu przedsięwzięć.

źródło: FILMOWA STOLICA LATA